Rouwverwerking

Verdriet om verlies

Verlies verwerken en afscheid nemen doet iedereen op zijn eigen manier. Soms sla je je er wel doorheen en soms komt er een moment van onmacht. Je hebt dan een luisterend oor nodig die je de richting aanwijst om terug de touwtjes in handen te nemen.

Verlies kan gaan over…
Overlijden van een geliefd persoon of dier

Mentaal afscheid nemen van een dierbare persoon die een ziekte heeft, bijvoorbeeld kanker, Alzheimer, dementie, coma patiënten …

Maar verlies kan ook in een andere vorm pijn doen:

  • Relatiebeuk
  • Echtscheiding
  • Verlies van job
  • Verlies van financiële zekerheden
  • Verlies van lichamelijke vermogens, bv. CVS, fibromyalgie, …
  • Je kind loslaten, bv. verhuis, huwelijk, studeren, ‘slechte’ vrienden, …

Hoe ga je er mee om?

Al deze zaken zijn een verandering, soms een heel ingrijpende, in je leven.
Je moet beslissingen nemen, emotionele, financiële, praktische. Dat kan op emotionele momenten onoverkomelijk lijken of zijn. Je gedachten en emoties slaan op hol en je weet dikwijls niet meer waar je moet beginnen. Je kan je angstig voelen, verward, alleen, boos, … en je denkt het niet meer aan te kunnen.

Wat kan schrijven voor je betekenen in een rouwverwerking?

Emoties zijn dikwijls heel moeilijk te uiten. Wanneer je tijd neemt om te gaan zitten, om ze toe te laten er te zijn, kan je ze ook beter beschrijven. Je wil niet altijd andere mensen belasten met je verdriet, met je eenzaamheid maar papier heeft geen oordeel en heeft heel veel geduld. Het kan je enorm goed helpen om jouw emoties te gaan schrijven op een tijdstip dat je er behoefte aan hebt, in een omgeving die je één maakt met je emotie. In de getuigenis van D.R. vertelt ze wat het met haar gedaan heeft om een dagboek bij te houden. Zij had nooit gedacht dat ze dat kon of zou doen.

Maak een afspraak

Getuigenis

Van een cliente die ik heb mogen begeleiden tijdens haar rouwverwerking kreeg ik deze heel mooie tekst. Ze schreef het om andere mensen te steunen en hen het geloof te geven dat door rouwverwerking de mogelijkheid bestaat pijn en verdriet een plaats te geven. Bedankt dat je dit wil delen D.

“Op 6 augustus 2012 kregen Hans en ik het afschuwelijke nieuws dat hij niet meer dan nog maximum 3 maanden te leven zou hebben. De hersentumoren waren erg agressief en konden op geen enkele manier bedwongen worden. Ik voelde een enorme golf van angst, verdriet en ongeloof. We hadden het zo goed samen, waarom moest dit dan gebeuren? Waarom mocht hij niet verder leven en intens blijven genieten van de spontane genegenheid van zijn vier kleindochtertjes, van zijn tuin, van zijn golden retriever, van het eenvoudige gelukkige leven dat we samen hadden opgebouwd? Ik vond het onrechtvaardig,onjuist ook en niet te begrijpen.

Ik ging het ook voor de tweede keer meemaken: 15 jaar geleden overleed mijn eerste echtgenoot, de vader van mijn twee dochters. Hij was jong en vol energie, verliefd op het leven, en had nog veel leuke plannen in het vooruitzicht, voor hem, voor mij, voor ons. Ook dat mocht niet gebeuren.

En toch, ergens in het dagboek dat ik bijhoud sinds de zomer van vorig jaar, schrijf ik: “Je laat zo’n diep gat achter, en daar moet ik nu in gaan leven… Ik wil niet, ik wil op de rand blijven staan, daar waar alles nog levend is, niet in dat grote gat van jouw afwezigheid. En toch zal het moeten.”

Ik besefte dat ik er door moest, dat ik in die donkere diepte in moest om er daarna terug te kunnen uitkruipen. Ik heb wel hulp gekregen, kostbare hulp, en zelf heb ik bijna dagelijks mijn onbegrip, mijn eenzaamheid, mijn golven van verdriet weggeschreven in een dagboek. Een schrift dat eigenlijk meer een communicatiemiddel was naar hem toe, ik sprak met hem en vertelde veel. En dat heeft duidelijk geholpen! Als ik het vandaag van in het begin terug lees merk ik hoe ik er langzaamaan terug boven op kom. Vorige week heb ik de laatste bladzijde geschreven, met een glimlach en een afscheidszin: “Dag mijn liefste schat. Ik ga je loslaten maar je niet verlaten. Je bent mijn beste vriend geweest, mijn soulmaatje. Ik heb erg veel van je gehouden en dat doe ik nog steeds maar op een andere manier, met innerlijke warmte…”

Ondanks de verscheurende pijn, het verdriet dat je hele lichaam omsnoert en je vanbinnen uitholt, zal je op een bepaald moment de kracht vinden om een lichtpunt te herkennen dat je zal leiden naar een andere, nieuwe levensweg. Het ga je goed! “

D.R.

Getuigenis

Hieronder een mooi verhaal van een jonge vrouw die haar mama plots verliest. Bedankt Greet om dit te delen.

“Na het overlijden van mijn mama dacht ik dat de wereld gewoon doordraaide, ook bij zo’n groot verdriet. Dus ook ik draaide gewoon mee met de wereld. Denkend, hopend dat het verdriet dan wel snel over zou gaan. Maar zo’n groot verdriet gaat niet snel over en moet ook niet snel overgaan, het mag alleen geen pijn meer doen. Dat laatste besefte ik door de gesprekken met Nicole.

Hoe graag ik ook over mijn verdriet, het gemis van mijn mama wou praten met de wereld rondom mij, al gauw merkte ik dat dit zeer moeilijk was. Mensen mijden liever dit gesprek, uit angst om iets verkeerd te zeggen, mij verdriet te besparen.. terwijl dat mijn verdriet alleen maar versterkte. Bij Nicole leerde ik om zelf dit gesprek met anderen aan te gaan en mijn verdriet te leren delen. En dat delen gaf mij rust en kracht. Kracht om het verdriet niet uit de weg te gaan, om te voelen wat ik voel en dit een plaats te geven.

Elke dag denk ik nog aan mijn mama. En elke dag mis ik haar. Maar het doet geen pijn meer om aan haar te denken, het maakt mij zelfs gelukkig. Gelukkig om te weten dat zij nu echt elke dag bij mij is. Dus ook al heb ik mijn mama verloren, ik heb haar ook gewonnen.. In mijn hart.. Ik wil Nicole bedanken om mijn verdriet niet uit de weg te gaan en door haar gesprekken en ontspanningsoefeneningen mij sterker te maken als persoon.”

Greet