Van een cliente die ik heb mogen begeleiden tijdens haar rouwverwerking kreeg ik deze heel mooie tekst. Ze schreef het om andere mensen te steunen en hen het geloof te geven dat door rouwverwerking de mogelijkheid bestaat pijn en verdriet een plaats te geven. Bedankt dat je dit wil delen D.

“Op 6 augustus 2012 kregen Hans en ik het afschuwelijke nieuws dat hij niet meer dan nog maximum 3 maanden te leven zou hebben. De hersentumoren waren erg agressief en konden op geen enkele manier bedwongen worden. Ik voelde een enorme golf van angst, verdriet en ongeloof. We hadden het zo goed samen, waarom moest dit dan gebeuren? Waarom mocht hij niet verder leven en intens blijven genieten van de spontane genegenheid van zijn vier kleindochtertjes, van zijn tuin, van zijn golden retriever, van het eenvoudige gelukkige leven dat we samen hadden opgebouwd? Ik vond het onrechtvaardig,onjuist ook en niet te begrijpen.

Ik ging het ook voor de tweede keer meemaken: 15 jaar geleden overleed mijn eerste echtgenoot, de vader van mijn twee dochters. Hij was jong en vol energie, verliefd op het leven, en had nog veel leuke plannen in het vooruitzicht, voor hem, voor mij, voor ons. Ook dat mocht niet gebeuren.

En toch, ergens in het dagboek dat ik bijhoud sinds de zomer van vorig jaar, schrijf ik: “Je laat zo’n diep gat achter, en daar moet ik nu in gaan leven… Ik wil niet, ik wil op de rand blijven staan, daar waar alles nog levend is, niet in dat grote gat van jouw afwezigheid. En toch zal het moeten.”

Ik besefte dat ik er door moest, dat ik in die donkere diepte in moest om er daarna terug te kunnen uitkruipen. Ik heb wel hulp gekregen, kostbare hulp, en zelf heb ik bijna dagelijks mijn onbegrip, mijn eenzaamheid, mijn golven van verdriet weggeschreven in een dagboek. Een schrift dat eigenlijk meer een communicatiemiddel was naar hem toe, ik sprak met hem en vertelde veel. En dat heeft duidelijk geholpen! Als ik het vandaag van in het begin terug lees merk ik hoe ik er langzaamaan terug boven op kom. Vorige week heb ik de laatste bladzijde geschreven, met een glimlach en een afscheidszin: “Dag mijn liefste schat. Ik ga je loslaten maar je niet verlaten. Je bent mijn beste vriend geweest, mijn soulmaatje. Ik heb erg veel van je gehouden en dat doe ik nog steeds maar op een andere manier, met innerlijke warmte…”

Ondanks de verscheurende pijn, het verdriet dat je hele lichaam omsnoert en je vanbinnen uitholt, zal je op een bepaald moment de kracht vinden om een lichtpunt te herkennen dat je zal leiden naar een andere, nieuwe levensweg. Het ga je goed! “